Του Χρήστου Κουτσονάσσιου *
Στο πολιτικό μας σύστημα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί μεταπολιτευτικά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν διαθέτει ουσιαστικές και αποφασιστικές αρμοδιότητες και ο ρόλος του είναι τυπικός και συμβολικός. Στο πεδίο αυτό έχει δυνατότητες δημόσιας και διεθνούς παρέμβασης, στις διεθνείς σχέσεις της χώρας (εθνικά θέματα), έχει ρόλο ρυθμιστή του πολιτεύματος, όχι εγγυητή όπως λανθασμένα γράφεται από πολλούς και τέλος παρέμβασης σε φλέγοντα θέματα που απασχολούν την κοινωνία.
Γι’ αυτό και επειδή συμβολίζει την ενότητα του έθνους και της κοινωνίας, μέχρι την συνταγματική αναθεώρηση του 2019 χρειαζόταν αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών για να εκλεγεί, προϋπόθεση η οποία απαιτούσε ευρύτερες συναινέσεις μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και υποψηφιότητα προσώπου με αυξημένο πολιτικό και προσωπικό κύρος γενικά αποδεκτού, δηλαδή έπρεπε να είναι πρόσωπο με κύρος, με άμεμπτο πολιτικό προφίλ και προσωπική ακτινοβολία, με προσβάσεις στην Ευρώπη και σθένος να επιβάλει τη συνταγματική τάξη σε κρίσιμες στιγμές.
Στην τελευταία όμως συνταγματική αναθεώρηση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπερψήφισαν την κατάργηση της αυξημένης πλειοψηφίας και έτσι πλέον απαιτείται έστω και στην τέταρτη ψηφοφορία απλή πλειοψηφία 151 βουλευτών. Έτσι Πρόεδρος θα μπορούσε να εκλεγεί και ένα πρόσωπο του κυβερνώντος κόμματος με μόνο προσόν του την κομματική υπακοή στα κελεύσματα της κυβερνητικής εξουσίας, ουσιαστικά δηλαδή η εκλογή αποκτά χαρακτήρα διορισμού. Το ΠΑΣΟΚ είναι απολύτως συνυπεύθυνο με την κυβέρνηση για την αυτή την υποβάθμιση του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η κ. Σακελλαροπούλου δεν ήταν πολιτικό πρόσωπο, δεν είχε ιδιαίτερο κύρος ως προσωπικότητα και το απέδειξε με την θητεία της, δεν παρενέβη ως όφειλε και απέφυγε να πάρει σαφείς θέσεις σε σημαντικά ζητήματα, όπως οι υποκλοπές από την ΕΥΠ, οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι υποθέσεις διαφθοράς, αντίθετα στήριξε απόλυτα την κυβερνητική πολιτική, πειθήνια στα κελεύσματά της, ως εάν να ήταν μέλος της κυβέρνησης και τέλος είχε ανύπαρκτη διεθνή παρουσία.
Στην περίπτωση της υποψηφιότητας του κ. Τασούλα έχουμε μία αμιγώς κομματική προσωπικότητα, η οποία ανεξάρτητα από την διχαστική και φανατικά αντιαριστερή ιδεολογία του, ως πρόεδρος της Βουλής διακρίθηκε για την δουλική υπεράσπιση του πρωθυπουργού, την παρεμπόδιση συνταγματικών λειτουργιών στις Εξεταστικές και Προανακριτικές Επιτροπές και ευρέθη ελλιπής με την επιλεκτική αντιμετώπιση των κομμάτων- υπέρ του πρωθυπουργού, έως να ήταν υπουργός της κυβέρνησης.
Σε χώρες με το ίδιο πολίτευμα με την Ελλάδα, έχουμε λαμπρές προσωπικότητες που διετέλεσαν Πρόεδροι της Δημοκρατίας, όπως ο Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο στην Ιταλία και ο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ στην Γερμανία. Στην Ελλάδα είχαμε το λαμπρό παράδειγμα του Κωστή Στεφανόπουλου, ο οποίος κατά την γνώμη ήταν ο πιο επιτυχημένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Οι υποψηφιότητες του τύπου Σακελλαροπούλου και Τασούλα υποβαθμίζουν το ρόλο και το κύρος του θεσμού και διευκολύνουν την ασφυκτική κυριαρχία του πρωθυπουργού στην πολιτική ζωή.
* Ο Χρήστος Κουτσονάσσιος είναι Δικηγόρος
Πηγη: Facebook