Σήμερα 11 Νοεμβρίου αρχίζει στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν η διεθνής Διάσκεψη για το παγκόσμιο Κλίμα Cop 29 με βαριά ατζέντα για τις κυβερνήσεις αλλά και για τις παγκόσμιες επιχειρήσεις σε ότι αφορά τις αποφάσεις που απαιτείται να ληφθούν για την προστασία του περιβάλλοντος. Η εκλογή Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσε εύλογες ανησυχίες για τη στάση που θα τηρήσει η χώρα μιας και ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ “αρνείται” την κλιματική αλλαγή την οποία χαρακτήρισε ως “μεγάλη φάρσα” και τάσσεται υπέρ των ορυκτών καυσίμων, ενώ έχει δηλώσει ότι θα αποσύρει την Αμερική από τη συμφωνία ορόσημο του Παρισιού όταν αναλάβει τα καθήκοντά του.
Ο ΟΗΕ προειδοποιεί, οι κυβερνήσεις απέχουν…
Όπως σημειώνει ο βρετανικός Guardian στη διάρκεια της περσινής συνόδου κορυφής Cop28 στο Ντουμπάι, όλοι οι συμμετέχοντες συμφώνησαν στη “μετάβαση” από τα ορυκτά καύσιμα, σταδιακά μεν και με πολλές χώρες να επιμένουν στη μη υποχρεωτική κατάργηση τους. Ωστόσο ήταν η πρώτη φορά, μετά από τρεις δεκαετίες διαπραγματεύσεων, που υπήρξε διεθνής δέσμευση για την αντιμετώπιση της βασικής αιτίας της κλιματικής αλλαγής και για προσπάθεια να περιοριστεί η υπερθέρμανση του πλανήτη κατά 1,5 Κελσίου. Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ εκτιμάται ότι θα “παγώσει” τη διεθνή αυτή δέσμευση. Είναι επίσης ενδεικτικό ότι στην Cop29 φέτος δεν θα παραστούν η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αλλά και ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.
Σε αντίθεση με τους ηγέτες των μεγάλων χωρών ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες επιμένει στις προειδοποιήσεις του για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει άμεσα ο πλανήτης. Μιλά για την ανθρωπότητα που διαπράττει «συλλογική αυτοκτονία», ότι η “εποχή της υπερθέρμανσης του πλανήτη έχει τελειώσει, έρχεται η εποχή του παγκόσμιου βρασμού”.
Ο συναγερμός για το κλίμα της Γης βασίζεται, εν μέρει, στην προειδοποίηση των ερευνητών ότι η άνοδος της παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά 1,5 C – την οποία οι διαπραγματευτές για το κλίμα ήλπιζαν να αποφύγουν με τη λήψη μέτρων– είναι πιθανό να συμβεί μέχρι το τέλος της δεκαετίας.
Σε ένα τέτοιο σενάριο, όπως γράφει ο Gurdian, είναι πιθανό να ανατραπούν τα βασικά σημάδια για την κλιματική κρίση. Όπως για παράδειγμα , η ταχύτερη αποσταθεροποίηση των στρωμάτων πάγου της Γροιλανδίας και της Δυτικής Ανταρκτικής, η απότομη απόψυξη των μόνιμων παγωμένων περιοχών του κόσμου, η κατάρρευση της συνηθισμένης Κυκλοφορίας νεφών στο Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό και η μαζική εξαφάνιση των τροπικών κοραλλιογενών υφάλων. Άμεσο επακόλουθο θα είναι εκτεταμένες πλημμύρες, θερμοκρασίες που θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν, θανατηφόρες ξηρασίες και άγριες καταιγίδες.
Οι πρόσφατες καταστροφές με τους έντονες καύσωνες, τις μέγα πυρκαγιές, τις έντονες καταιγίδες με τελευταία αυτή που έπληκε την ανατολική Ισπανία προκαλώντας θανατηφόρες πλημμύρες στη Βαλένθια και άλλες πόλεις σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους, θεωρούνται από τους επιστήμονες και τους ακτιβιστές Περιβάλλοντος ως προμηνύματα. Οι παγκόσμιες εκπομπές άνθρακα παρά τα μέτρα, συνεχίζουν να αυξάνονται. Πέρυσι έφτασαν τους 40,6 δισεκατομμύρια τόνους, ένα ρεκόρ που αναμένεται να καταρριφθεί μέχρι το τέλος του 2024. Τα επίπεδα άνθρακα στην ατμόσφαιρα είναι αυξημένα κατά 50% σε σχέση με την προβιομηχανική περίοδο. Έτσι προκύπτει και η άνοδος κατά 1,5 βαθμό Κελσίου. Το 2024 θεωρείται ως η θερμότερη χρονιά.
Συζητώντας για χρήματα
Στη Διεθνή Διάσκεψη ένα από τα σημαντικά θέματα της ατζέντας είναι ο νέος χρηματοοικονομικός στόχος για να βοηθήσει τα αναπτυσσόμενα έθνη να δημιουργήσουν συστήματα πράσινης ενέργειας και να εγκαταλείψουν ενέργειες όπως η αποψίλωση των δασών προς όφελος της αγρoτοβιομηχανίας. Τα χρηματικά ποσά που συζητούνται είναι εντυπωσιακά. Σύμφωνα με εκτιμήσεις οι αναπτυσσόμενες χώρες θα χρειαστούν από διεθνείς πηγές επιπλέον από 500 δισεκατομμύρια έως και ένα τρισεκατομμύριο δολάρια ετησίως ως το 2035 για τη χρηματοδότηση μέτρων για το κλίμα. Η σημερινή διεθνής δέσμευση αφορά σε χρηματοδότηση 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως.
Πολλά από αυτά τα χρήματα θα προέρχονταν από εταιρείες και ιδιώτες επενδυτές καθώς και από τράπεζες ανάπτυξης και θα κατευθύνονταν στην προστασία των απειλούμενων τοπίων, τη δημιουργία πηγών ενέργειας κατάλληλες για τις αναπτυσσόμενες χώρες, την προσαρμογή των υποδομών ώστε να είναι πιο ανθεκτικές σε ένα μεταβαλλόμενο κλίμα καθώς και σε πληρωμές αποζημιώσεων κρατών που έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές από την υπερθέρμανση του πλανήτη η οποία προκαλείται κυρίως από τις πλούσιες ανεπτυγμένες χώρες.