Μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας γκρεμίζεται το οικοδόμημα του διεθνούς Δικαίου που εμπεδώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλέον, κυριαρχεί η πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών, και το «δίκαιο» του ισχυρότερου. Ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων διεθνών και περιφερειακών «παικτών». Η πρακτική αυτή είναι οφθαλμοφανής στις περιπτώσεις της Ρωσίας και του Ισραήλ. Στη Ρωσία επιβάλλονται πρωτοφανή πακέτα κυρώσεων, ενώ στο Ισραήλ ούτε ένα.
Η ανθρωπότητα ζει την εποχή του γενικευμένου αναθεωρητισμού. Οι κανόνες που καθιερώθηκαν μέσα από τα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα δεκάδες εκατομμύρια νεκρών, έχουν γίνει κουρελόχαρτο. Ουδείς τηρεί το διεθνές Δίκαιο, ενώ καταπατάται συστηματικά το δίκαιο του πολέμου.
Βηρυτός 2006 – Ισραηλινοί βομβαρδισμοί σε κατοικημένες σιϊτικές περιοχές (Photo: Neostrategy.gr )
Εσχάτως, άπαντα τα μεγάλα ΜΜΕ διεθνώς ασχολήθηκαν με το πως τα κατάφερε το Ισραήλ και έκανε σκόνη τον ηγέτη της Χεζμπολάχ, Νασράλα, με βόμβα ενός τόνου. Ουδείς, όμως, ασχολείται με το ότι ισοπεδώθηκαν μερικά οικοδομικά τετράγωνα για να γίνει αυτό. ‘Η ότι, συστηματικά, το Ισραήλ βομβαρδίζει κατοικημένες περιοχές στον Λίβανο, όπως άλλωστε έκανε και το 2006, με αποτέλεσμα εκατοντάδες θύματα. Αν και άπαντες ασχολούνται με τις αγριότητες της Χαμάς (και ορθώς), πέρυσι τον Οκτώβριο, ρίχνουν στα χαμηλά τη σφαγή των Παλαιστινίων στη Γάζα και τις ισραηλινές ωμότητες στη Δυτική Οχθη. Κραυγαλέες περιπτώσεις δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Η «κανονικότητα» του θανάτου
Και το χειρότερο. Γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να «συμφιλιωθεί» η ανθρωπότητα με την ιδέα ότι είναι φυσιολογικό να υπάρχουν εκατόμβες νεκρών -και- μεταξύ του αμάχου πληθυσμού. Δεν είναι κάτι νέο βέβαια. Τον όρο «παράπλευρες απώλειες» καθιέρωσε για πρώτη φορά ο εκπρόσωπος Τύπου του ΝΑΤΟ, κατά τους μαζικούς βομβαρδισμούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας, το 1999, που ισοπέδωσαν κάθε παραγωγική υποδομή της Σερβίας, και την πήγαν δεκαετίες πίσω.
Καλλιεργούν την ιδέα της «κανονικότητας» στις σφαγές αμάχων. Τύφλα να’ χει ο Χίτλερ και η ευγονική του. Οι πανίσχυρες προπαγανδιστικές μηχανές, οι σύγχρονες μονταζιέρες στον κυβερνοχώρο, αλλά και τα μεγάλα ΜΜΕ ανά τον πλανήτη, υποβαθμίζουν εσκεμμένα το δράμα και την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού (τουλάχιστον δύο εκατομμύρια – έως τώρα, πάνω από 40.000 θύματα) στη Γάζα.
Γάζα 2009 (Photo: Neostrategy.gr )
Είναι ίσως η χειρότερη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το 1948. Χειρότερη ακόμα και από αυτές που τους έκαναν τα «αδέρφια» τους οι Αραβες, στο «Μαύρο Σεπτέμβρη», στην Ιορδανία, το 1970. ‘Η τις σφαγές στα παλαιστινιακά στρατόπεδα της Σάμπρα και Σατίλα, στον Λίβανο, το 1982, από τους Λιβανέζους συμμάχους των Ισραηλινών, υπό την υψηλή εποπτεία των δεύτερων. Τότε που ο Αντρέας Παπανδρέου έστελνε πλοία στον Λίβανο για να πάρουν τους Παλαιστίνιους.
Νέος Μεσαιωνας
Κοντολογίς, όσοι έχουν ισχυρούς φίλους, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Αυτό μας λέγουν. Επιβάλλεται έτσι το «δίκαιο» του ισχυρού, ενώ αντίθετα το μεταπολεμικό στάτους κβο είχε ως στόχο να προστατεύει τους μικρούς. Αλλωστε, αυτό ακριβώς το μεταπολεμικό καθεστώς και το διεθνές Δίκαιο ήταν η ασπίδα της Ελλάδας και πολλών άλλων μικρών χωρών ανά τον κόσμο. Σήμερα, αντίθετα, με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο, αυτοί οι κανόνες καταλύονται.
Η ονομαζόμενη διεθνής κοινότητα είναι πλέον όνειρο καλοκαιρινής νυκτός. Οι ισορροπίες έχουν ανατραπεί, ήδη από το ΄90, και η ανθρωπότητα βρίσκεται σε αναζήτηση νέας παγκόσμιας ισορροπίας δυνάμεων. Και μέχρι τότε, πρέπει να βρίσκεται με το δάκτυλο στην σκανδάλη. Και να θεωρεί «φυσιολογικό» ο κάθε πολίτης ότι από στιγμή σε στιγμή, ο πόλεμος μπορεί να κτυπήσει την πόρτα του.
Πρόκειται για νέο Μεσαίωνα, καλυπτόμενο πίσω από την -δήθεν- ευμάρεια και υπερκατανάλωση των δυτικών κοινωνιών, την παγκοσμιοποίηση, που από πολυδιαφημισμένη ως ευλογία έχει καταντήσει κατάρα, και τις νεοφιλελεύθερες μανατζερίστικες «συνταγές» της λιτότητας, που τις ζουν στο πετσί τους εδώ και δεκαπέντε χρόνια -και- οι Ελληνες. Και μετά, κάποιοι «φωστήρες» -μαχητές, και καλά, κατά του «λαϊκισμού» απ’ όπου κι’ αν προέρχεται- απορούν που ανεβαίνει συνεχώς η ακροδεξιά
Δύο μέτρα και δύο σταθμά
Ο απολύτως διαφορετικός χειρισμός στις περιπτώσεις της Ρωσίας και του Ισραήλ βγάζει μάτι. Από τη μια, με πρωτοβουλία της Δύσης, ο Πούτιν έχει κηρυχτεί καταζητούμενος για εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία, και από την άλλη, με τα χίλια ζόρια, με πρωτοβουλίες μικρότερων χωρών, ως επί το πλείστον του ονομαζόμενου «παγκόσμιου Νότου» (αναπτυσσόμενος κόσμος, τρίτος κόσμος, παλιότερα), προσπαθούν να κηρύξουν καταζητούμενο και τον Νετανιάχου. Αλλά οι ΗΠΑ – Δύση κρατούν αποστάσεις, επειδή το Ισραήλ είναι «στρατηγικός σύμμαχός» τους.
Με τη «λογική»των δύο μέτρων και δύο σταθμών, όμως, πάει περίπατο το διεθνές Δίκαιο. Διότι ποιος στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος πείθεται όταν, από τη μια επιβάλλονται σκληρές κυρώσεις στη Ρωσία, και από την άλλη, όχι μόνο δεν επιβάλλονται στο Ισραήλ για τη σφαγή στη Γάζα και τους μαζικούς βομβαρδισμούς στον Λίβανο, αλλά οι ΗΠΑ του στέλνουν όπλα. Ποιος πείθεται από τις «διαμαρτυρίες» Μπάϊντεν κατά του Νετανιάχου (υπαρκτές, κατά τα λοιπά), και από τις «διαβεβαιώσεις» της Ουάσιγκτον ότι θέλει να σταματήσει η σφαγή στη Γάζα, όταν δεν επιβάλλεται ούτε μια κύρωση σε βάρος του Τελ Αβίβ; Καλά, για την Ευρώπη, δεν το συζητάμε. Πρόκειται για «γιουσουφάκι» άνευ πολιτικής βούλησης.
Ο επικεφαλής της Χεζμπολάχ, Νασράλα, τον οποίον σκότωσαν οι Ισραηλινοί
Οταν, όμως, οι ισχυρές -ακόμα, αν και σε καθοδική τροχιά- ΗΠΑ, μαζί με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες – «υποτακτικούς» τους, δηλώνουν ανοικτά ότι, από τη μια θέλουν τη νίκη του Ισραήλ, είναι δεν είναι πάνω ο Νετανιάχου, και από την άλλη επιδιώκουν την ήττα και διάλυση της Ρωσίας, πως μπορούν να πείσουν ότι αυτοί είναι οι «θεματοφύλακες» του διεθνούς Δικαίου και της «Δημοκρατίας» και ότι όλοι οι άλλοι είναι οι «αναθεωρητές»;
Για ποιον λόγο, για παράδειγμα, να «πεισθεί» επί τούτου η Τουρκία των 80 εκατομμυρίων, η οποία ζητάει την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης και έχει εισβάλλει στη Συρία και το Ιράκ, παραβιάζοντας ακριβώς αυτή τη Συνθήκη. Τα ίδια, βέβαια, ζητάει και σε σχέση με την Ελλάδα.
Τα ίδια έχει κάνει και στην Κύπρο με την κατοχή της μισής μεγαλονήσου, αδιαφορώντας πλήρως, εδώ και πενήντα χρόνια, για τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Και γιατί να ενδιαφερθεί, όταν η Δύση, με εξαίρεση κάποιες μικροκυρώσεις αρχικά, μετά την εισβολή, χάϊδευε τον «στρατηγικό σύμμαχό» της; Το ίδιο, βέβαια, έχει κάνει και το Ισραήλ με τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, παρά τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Σημείο, στο οποίο ταυτίζονται τα συμφέροντα Ισραήλ – Τουρκίας. Κράτη, τα οποία ναι μεν σήμερα να είναι στα μαχαίρια, αλλά παλιότερα ήταν στενοί σύμμαχοι (για να μην ξεχνιόμαστε).
Για να μην μιλήσουμε, βέβαια, ότι στερούν δεκαετίες τώρα το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε κράτος. Κι’ αυτό παρά τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ. Παρά ταύτα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίζει τυφλά και μονομερώς το Ισραήλ, αν και στα ζητήματα κατοχής ξένης γης, τα ελληνικά (λόγω Κύπρου) και τα ισραηλινά συμφέροντα διΐστανται. Από τη μεριά τους, οι Παλαιστίνιοι, ευρισκόμενοι καθεστώς φτώχειας, ξένης καταστολής, εμφυλίων διενέξεων, διαφθοράς, κ.λ.π., ως οι «μικροί της τάξης» και «καρπαζοεισπράκτορες» των μεγάλων, αλλά και των «αδελφών» τους, Αράβων, τη μια προσδένονται στο άρμα των διεφθαρμένων μοναρχιών του Κόλπου, την άλλη στην Τουρκία, κ.ο.κ.. Οπου φτωχός κι’ η μοίρα του. Το ίδιο, άλλωστε, κάνουν και οι Κούρδοι, που δεν έχουν πατρίδα, και βρίσκονται ανάμεσα στις μυλόπετρες των μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων. Ουδεμία προστασία από το διεθνές Δίκαιο και την ονομαζόμενη διεθνή κοινότητα, έχουν.
Η εποχή του αναθεωρητισμού
Οι πρώτοι διδάξαντες του αναθεωρητισμού, πάντως, ήταν οι Δυτικοί -και πρωτίστως οι ΗΠΑ, ως «μονοκράτωρ» τότε- μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Κι’ ας καταγγέλλει όλους τους άλλους ως «αναθεωρητές». Αραγε, η προώθηση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, παρ’ ότι το αντίπαλον δέος, η ΕΣΣΔ, είχε διαλυθεί, δεν αποτελεί κατάφωρο αναθεωρητισμό; Αντί για προώθηση του ενιαίου ευρασιατικού πόλου, Ευρώπης – Ρωσίας, όρθωνε νέα τείχη στην Ευρώπη; Τώρα, μάλιστα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, υψώθηκαν και τυπικώς τα τείχη του «νέου Ψυχρού Πολέμου».
Σήμερα, πλέον, έχουν φτάσει στο σημείο να προσπαθούν να εθίσουν την ανθρωπότητα ότι μπορεί να γίνει χρήση ακόμα και πυρηνικών οπλοστασίων. Και θεωρείται αυτή η «συζήτηση» ως κάτι το φυσιολογικό, όταν μετά τον Β’ ΠΠ και τη χρήση πυρηνικών σε Χιροσίμα – Ναγκασάκι, και μόνο στο άκουσμα της λέξης, η ανθρωπότητα ανατρίχιαζε. Αν οι αλλαγές σε «πυρηνικές πολιτικές» και «πυρηνικά δόγματα», ακόμα και στην πολιτική ρητορική, δεν είναι αναθεωρητισμός, τότε τι είναι;
Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με βίαιο τρόπο, και τις ευχές της Δύσης, πρωτίστως της Γερμανίας, δεν αποτελεί αναθεωρητισμό; Ο ΝΑΤΟϊκός βομβαρδισμός της Σερβίας, δεν ήταν; Η περίπτωση του Κοσσόβου, ανεξαρτήτως των πραγματικοτήτων της περιοχής, δεν ήταν αναθεωρητική κίνηση; Εξάλλου, γι’ αυτό (λόγω Κύπρου – Θράκης, κυρίως) η Ελλάδα εξακολουθεί να μην το αναγνωρίζει, έστω και με βαριά καρδιά, όπως και κάποιες ελάχιστες χώρες – μέλη της ΕΕ με αποσχιστικές τάσεις στο εσωτερικό τους, όπως η Ισπανία και η Ρουμανία, και με προβλήματα κατοχής, όπως η Κύπρος. Η περίπτωση του Κοσσόβου δεν άνοιξε τον δρόμο για να υπάρχουν σήμερα πάμπολλα Κοσσυφοπέδια (μη κράτη) στον κόσμο (ενδεικτικά, π.χ. στον Καύκασο);
Ο Ουκρανός πρόεδρος, Β. Ζελένσκι, βγάζοντας σέλφι. Η «επικοινωνία», το φαίνεσθαι,
απαραίτητη παράμετρος των πολέμων
Δεν ήταν αναθεωρητισμός η απόφαση του Τράμπ να μεταφέρει την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, όταν η διεθνής κοινότητα την θεωρεί «κατεχόμενο έδαφος» από το Ισραήλ; Η -και τυπική- προσάρτηση του Γκολάν από το Ισραήλ, και η αναγνώρισή της από τις ΗΠΑ, ενώ διαλυόταν η Συρία από τον εμφύλιο, δεν ήταν αναθεωρητισμός; Η εισβολή στο Ιράκ, με τον ψευδή αμερικανικό ισχυρισμό μέσα στον ΟΗΕ ότι ο Σαντάμ είχε χημικά όπλα (που παλιότερα οι ίδιοι οι Δυτικοί του τα είχαν δώσει, αλλά πλέον δεν είχε), και αυτό που άφησαν πίσω τους, μια μαύρη τρύπα, δεν είναι αναθεωρητισμός;
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Οι δεκαετίες του 1990 και του 2000 και οι πρακτικές σαν τις παραπάνω έβαλαν φουρνέλο στο διεθνές Δίκαιο έτσι όπως είχε διαμορφωθεί μετά τον Β’ ΠΠ. Τώρα πλέον, τα τελευταία χρόνια,το αποτελειώνουν. Κάτι που αποτελεί βαρύτατο πλήγμα κυρίως στις μικρές χώρες, όπως και η Ελλάδα, που το επικαλούνται ως ασπίδα τους.
Σήμερα, συνήθως οι αντίπαλοι, βαφτίζουν οι μεν τους δε «αναθεωρητές». Ωστόσο, άπαντες ανά τον κόσμο έχουν στήσει ξέφρενο χορό γύρω από την φωτιά που έχουν βάλει στους τόμους του υπάρχοντος -πλην όμως νεκρού- διεθνούς Δικαίου. Αν αυτό δεν αναδύει μυρωδιά ατμόσφαιρας πριν την καταιγίδα ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως αρκετοί λέγουν, ή εάν δεν είμαστε ήδη θεατές (μέχρι πότε;) ενός τέτοιου πολέμου, τότε τι είναι;